KANTTEKENING
                                                                                                          

Die mij droeg op adelaarsvleugels

Met vakantie op het prachtige eiland Skye, in het noordwesten van Schotland, zagen we tot mijn vreugde meerdere keren de ‘white-tailed sea eagle’ boven ons hoofd vliegen. De grootste roofvogel van Europa, met een vleugel spanwijdte van 2 à 2,5 meter. Een geweldig gezicht, die imponerende grote vleugels. ‘Die mij droeg op adelaars-vleugels….’ is een lied met woorden van Huub Oosterhuis en dat zong ik dan ook steeds in deze vakantie als we de adelaar zagen vliegen.

En dan komt het nieuwe seizoen, overal barst het los: zoveel activiteiten, zoveel te doen, zoveel plannen en ideeën, beleid en visie, bezoeken, mensen, social media. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik regelmatig een soort afweer in mijzelf proef, ondanks alle mooie dingen en ideeën. Het lijkt me soms in de kerkelijke wereld bijna een soort concurrentieslag: wie van ons is het best kerk-in-het-dorp, kerk-in-de-stad of wie is de beste kerkelijke pionier met de meest originele wilde plannen? De afweer die ik daarbij voel, is ten diepste een verlangen naar eenvoud, naar leven uit de Bron, naar ‘gewoon’ dicht bij God en dicht bij mijn eigen ziel te willen zijn. Het is het verlangen om in het ‘gewone’ het goddelijke te zien. Geen toeters en bellen, geen geschreeuw en gepronk met allerlei veren. Maar het moment van nú, met al haar schoonheid en ook met de moeiten en het zuchten, aanvaarden als een mogelijkheid om dicht bij God te leven.

Voor het kerkenwerk denk ik dan: laten we alsjeblieft gewoon doen waartoe we geroepen zijn: in woord en daad samen oefenen om dichtbij God te zijn; mensen het Evangelie te vertellen en in te prenten dat wij gedragen worden door de adelaarsvleugels; dat we bestemd zijn voor de ruimte en dat we in die ruimte op onze eigen kracht mogen vliegen (zie tekst van het lied). In de Johanneskerk hebben we gekozen voor het jaarthema: ‘Bronnen van stromend water’. En ja, daarin staan véle activiteiten gepland, maar we prenten het onszelf telkens opnieuw in: het gaat er uiteindelijk om dat we als mensen met elkaar leven uit de Bron, uit Gods liefde die in Jezus Christus vorm kreeg en krijgt.

Dat we zo in Leersum, maar ook daarbuiten, met elkaar het nieuwe seizoen mogen ingaan. Gedragen op vleugels, bestemd voor de ruimte.

Ds. Evelyn Noltus