Kanttekening

Opnieuw moeten we afstand van elkaar bewaren. Opnieuw de mondkapjes op. Opnieuw verjaardagsfeestjes afzeggen. Winkels en horeca moeten eerder sluiten.
Opnieuw moeten mensen die in de zorg werken extra diensten draaien, terwijl ze met angst en beven zien hoeveel zieke mensen er binnenkomen.
Het vraagt veel van ons en vrijwel iedereen is corona-moe. Moe van de steeds wisselende en niet altijd even logische maatregelen, moe van alle discussies, moe van het alleen-zijn omdat contacten buitenshuis minimaal zijn geworden.

Steeds opnieuw moeten wij ons verhouden tot een virus dat ons leven bepaalt. Tot op zekere hoogte dan. Want het is uiteindelijk aan ons, hoe we ons verhouden tot de vele vragen die deze ziekte met zich meebrengt. Als wij geloven in de God van de Bijbel, in Jezus de Messias, in de Geest die in ons is en ons elke dag beweegt, dan leven we toch uit hoop en uit liefde. De hoop dat het niet zo hoeft te blijven zoals het nu is. De hoop dat het zal lukken om te leven met het hernieuwde besef van kwetsbaarheid. En we leven uit liefde: de liefde om elkaar te blijven opzoeken, hoe dan ook, en om te doen wat we wél kunnen doen.

Hoop en liefde, door het geloof in die God die met ons gaat, die bij ons, in ons is.

Als moedeloosheid ons dreigt te verlammen, laten we dan weer terugkeren tot die Bron, die de eeuwen door mensen op de been heeft gehouden in steeds wisselende moeilijkheden.
Sytze de Vries schreef het volgende gebed:

Zoals het licht ons elke morgen nieuw verschijnt, ons wekt en koestert met zijn stralen, wek Gij, God, zo ook mij!
Zoals de zon geen dag ons in het donker laat, - laat mij uw trouw ook nu weer dagen!
Schep doorgang aan wat zorgen baart, wat angst aanjaagt,
en zet mij recht weer op mijn voeten: niet moedeloos, niet hopeloos, verlamd,
maar opgericht, met opgeheven hoofd tot U, mijn Zon, mijn dag, mijn licht!
(Liedboek, na lied 220)
Een hartelijke groet voor u, jullie allen!
ds. Evelyn Noltus

Contact met de webbeheerder?

Kerkomroep