In het protestantisme is de ziekenzalving geen sacrament, (wij kennen twee sacramenten: doop en avondmaal) maar wel een betekenisvol handelen vanuit de kerk. In het Dienstboek van de Protestantse Kerk in Nederland zijn voorbeelden van een orde van dienst bij een ziekenzalving opgenomen. De focus van de ziekenzalving ligt niet op fysieke genezing en de zalving is zeker geen alternatief voor medische behandeling. De zalving symboliseert de troostvolle aanwezigheid van Gods liefde en trouw in dit gebroken bestaan. In tijden van ziekte en lijden, is de Eeuwige nabij en wil jouw pijn verzachten en helen.
Met aangenaam geurende olie worden voorhoofd en handen van de zieke gezalfd. Die olie is ook symbool voor zachtheid, zoals een goede olie je huid kan verzachten. Waar ziekte vaak gepaard gaat met ‘technisch’ handelen, medische ingrepen en medicatie, is de ziekenzalving een gebed om overgave en troost. Je mag je toevertrouwen aan de zachte, dragende kracht van Gods liefde. In het gebed en in de zalving van handen en hoofd gaat het om ‘heelheid’ - naar lichaam, ziel en geest.
Zo kan het geloofsvertrouwen verdiept en versterkt worden. Een katholiek theoloog verwoordde dat zo:
“…het is Christus zelf die op jou als zieke, kwetsbare mens toetreedt en jou in de zalving zijn tedere nabijheid doet ervaren.”
ds. Evelyn Noltus
28-10-2021
om
10.30 uur 